Το ξυπνητήρι χτυπάει και η μέρα ξεκινάει με τα πρωϊνά μαγκαζίνο να πληροφορούν, να παραπληροφορούν και εν τέλει να τρομοκρατούν τον κόσμο. Βέβαια, ο λαός μας νομίζω πως δεν χρειάζεται ένα κανάλι ή μια εφημερίδα για να τρομοκρατηθεί.
Πιθανόν να είναι στο DNA μας, καθώς αντίστοιχες κωμικοτραγικές ιστορίες που γίνονται τις τελευταίες ημέρες στις τράπεζες δεν έγιναν ούτε στην Κύπρο μετά το κόψιμο των καταθέσεων και τις τρεις μέρες που παρέμειναν κλειστές. Νομίζω ότι εμείς σαν λαός είμαστε η χαρά των ΜΜΕ. Μέχρι το μεσημέρι οι συζητήσεις συνεχίζονται επί του θέματος.
Οι πληροφορίες συλλέγονται από τις ημερήσιες εφημερίδες, τον ηλεκτρονικό τύπο κ.α.. Στον καφέ, στη δουλειά, στο δρόμο ακούς παντού τις λέξεις κρίση, μνημόνιο, χρεοκοπία, ρήξη. Όλα αυτά διανθίζονται με υπερβολές και την προσωπική ιδεολογία του καθενός.
Οι μεν, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν να χάσουν κάτι γιατί τους τα έχουν πάρει ήδη όλα, ψηφίζουν χρεοκοπία στο ευρώ ή ρήξη και έξοδο απ’ αυτό.
Οι δε ψηφίζουν ευρώ με οποιοδήποτε κόστος, μνημόνιο και γενικά συνέχιση των «αναπτυξιακών» μέτρων που προτείνουν οι εταίροι. Το απόγευμα έχει φτάσει. Είναι καλοκαίρι και ο ήλιος αργεί να δύσει, όπως επίσης αργεί και η συμφωνία. «Γιόμα το βάζω, γιόμα το βγάζω… τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;» λέει μια παροιμία. Όλη τη μέρα ατέρμονες συζητήσεις και αποτέλεσμα μηδέν.
Συζητούν, συζητούν, συζητούν και στο τέλος φτάνουν στην αρχή όταν συμφωνούσαν ότι διαφωνούν. Και κάπως έτσι στην ανθρώπινη ιστορία θα γίνει ένα «ατύχημα» και θα ψοφήσουμε όλοι μαζί σ’ αυτόν τον πλανήτη. Οι πληροφορίες που συλλέγεις όλη μέρα δεν σε αφήνουν το βράδυ να ηρεμήσεις. Πρέπει να μάθεις τι έγινε, τι προβλέπεται ότι θα γίνει την επόμενη μέρα. Θα χρεοκοπήσουμε; «Ευτυχώς» θα πει ένας επηρεασμένος από την τρομολαγνία «πρόλαβα να τραβήξω τα λεφτά μου». «Δεν έχω να χάσω τίποτα γιατί και ότι μου έχει μείνει θα μου το πάρει η τράπεζα» λέει ο χτυπημένος από τα μνημόνια.
Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, αυτοί που στωικά ζουν, στωικά τα δέχονται, αυτούς που μέχρι και ο θάνατος θα τους ξεχάσει γιατί ούτε εκεί έχουν σκοπό να προσφέρουν κάτι. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι μετά από χρόνια αποφασίσαμε να ασχοληθούμε όλοι με τα κοινά. Κάνοντας μία βόλτα ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας, σχεδόν όλοι ξέρουν ποιοι είναι οι κύριοι Ντάισελμπλουμ, Τουσκ, Ολάντ, Γιούνκερ αλλά και οι κυρίες Λαγκάρντ και Μέρκελ.
Μπορεί να μην ξέρουν ακριβώς τις θέσεις που κατέχουν και το ρόλο που παίζουν αλλά όλοι ξέρουν τα ονόματά τους και τα πρόσωπά τους. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους θεσμούς είναι πρώτο θέμα τόσο στα ΜΜΕ όσο και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Το κακό είναι ότι δεν το κάνουμε σωστά γιατί δεν ενημερωνόμαστε σωστά. Πολλοί το πράττουν εσκεμμένα, γιατί ως γνωστόν η πολλή ενημέρωση βλάπτει.
Έχουμε ξεχάσει ή μάλλον δεν μας είπε κανείς ότι χρεοκοπήσαμε ήδη μία φορά, το Μάρτιο του 2012. Επίσης, το Δημόσιο έχει κηρύξει άτυπα στάση πληρωμών σε ιδιωτικούς φορείς, πράγμα που μας κάνει μια χρεοκοπημένη χώρα. Ουσιαστικά είμαστε σε μια κατάσταση χρεοκοπίας τα τρία τελευταία χρόνια.
Ο μόνος λόγος που συνεχίζουμε να πληρώνουμε είναι γιατί κάποιοι μας δίνουν συνεχώς λεφτά και είναι αυτοί που μας τα ζητάνε τώρα πίσω. Και κάπως έτσι, μισοενημερωμένοι αλλά πάντα σίγουροι ότι η δική μας άποψη, η δική μας ιδεολογία, το δικό μας κόμμα ξέρει τι είναι καλύτερο για το μέλλον της Ελλάδας, πέφτουμε το βράδυ για ύπνο.
