Η διαδικασία βίαιης προσαρμογής για την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η εποχή της αθωότητα για τους κυβερνώντες τελείωσε. Ο περίφημος «λιτός βίος» για τον οποίο μιλούσε ο Γιάννης Βαρουφάκης στην αρχή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετεξελίσσεται σταδιακά σε «ήπια λιτότητα».
Ναι, όσοι δεν το έχετε ακούσει ή διαβάσει, φθάσαμε παραμονή της Πρωτομαγιάς, ο νέος όρος στο πολιτικό λεξιλόγιο είναι…«ήπια λιτότητα»! Αυτός ο όρος κάτι θυμίζει στους πιο επιμελείς.
Αυτόν τον όρο χρησιμοποιούσαν και το 2012 και το 2013 διάφορα κεντρικά στελέχη των τότε κυβερνήσεων με το επιχείρημα: «να διεκδικήσουμε μια πιο ‘‘ήπια λιτότητα’’ διότι είναι οριακές οι συνθήκες στην κοινωνία». Και όχι, μόνο διότι χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στο παρελθόν για να δικαιολογηθούν δημοσιονομικά σκληρά μέτρα.
Πως ξαφνικά έφθασαν κεντρικά στελέχη της συγκυβέρνησης να μιλούν για «ήπια λιτότητα»; Μήπως η πραγματικότητα είναι σκληρή και οδυνηρή; Δεν τα γνωρίζανε αυτά προεκλογικά; Γιατί άλλα λέγανε στον ελληνικό λαό και άλλες προσδοκίες καλλιεργούσαν;
«Κάθε σχέδιο χρειάζεται δύο πράγματα: έναν λαό ενωμένο να το στηρίζει και ένα όραμα να τον εμπνέει» είναι μια κυρίαρχη άποψη πολιτικών του αστικού τμήματος της Βουλής. Μέχρι στιγμής οι πολίτες, αν διαβάσει κανείς τις δημοσκοπήσεις, θέλουν παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, δεν θέλουν ρήξη και δεν επιθυμούν δημοψήφισμα και εκλογές, αλλά μια συμφωνία με τους πιστωτές.
Αυτή την συμφωνία την αντέχει η κυβέρνηση και μέχρι ποιου σημείου; Είναι έντιμη να υποχωρήσει και σε ποιο βαθμό; Πως θα δικαιολογήσει, ενδεχόμενη συνέχιση μνημονιακών μέτρων, όπως π.χ. ΕΝΦΙΑ, φορολογικών και άλλων; Και εν τέλει ποιο είναι το όραμα;
Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου με τη μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αξιολογήθηκαν ως ηχηρή «λαϊκή επιταγή ανατροπής» της κυρίαρχης πολιτικής των τελευταίων πέντε ετών. Μάλιστα το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών έγινε δεκτό από πολλές πλευρές με ανακούφιση, μέσα σε ένα τοπίο ολικής κοινωνικής ερήμωσης, προφανώς όχι για να υπάρξει μια «ήπια λιτότητα» από τα αριστερά!
Με τις εκλογές άλλαξε το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών, μια εξέλιξη που όντως έγινε δεκτή από την πλειοψηφία των πολιτών με ικανοποίηση, καθώς είδε μια αντισυστημική ομάδα να έρχεται…στα πράγματα! Και μέχρι στιγμής δείχνει μεγάλη υπομονή και περιβάλλει με εμπιστοσύνη τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι εάν θα επιβιώσει πολιτικά η κυβέρνηση που πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη με την οδυνηρή πραγματικότητα, αλλά και με ένα τμήμα του ίδιου της του εαυτού.
Όταν φθάνουν τα κυβερνητικά στελέχη να μιλάνε για «ήπια λιτότητα» αυτό συνιστά υποχώρηση και οδηγεί κάλλιστα κάποιους στην πρόβλεψη ότι τα όποια σχέδια περί «αλλαγής» θα μείνουν στα χαρτιά!
Ένα από τα πιο συνηθισμένα τεχνάσματα στο σκάκι είναι το λεγόμενο «ναπολεόντειο» ματ που επινόησε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και έχει ως βασική αρχή τον θρίαμβο της δύναμης επάνω στην αδυναμία. Περίπου 100 μέρες μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ υπερισχύει των άλλων πολιτικών δυνάμεων λόγω της αδυναμίας τους.
Αρκεί αυτό και πόσο μπορεί να αντέξει; Ουδείς μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια.
Αυτό όμως που μπορεί να ειπωθεί αβίαστα είναι ότι, δυστυχώς, παρά τις ωραιοποιήσεις και τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις, η πραγματικότητα είναι μια: δεν υπάρχει ήπια ή μη ήπια λιτότητα: η λιτότητα είναι μια!
Αυτό ας το σκεφθούν στο Μέγαρο Μαξίμου πριν είναι αργά! Γιατί οι πολίτες και όραμα θέλουν και πραγματισμό, αλλά και δεν αντέχουν άλλα βάρη.! Είναι η ώρα της αλήθειας για όλους.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το vima.gr
