Το ανθρώπινο πέος μπορεί να σκληραίνει, αλλά δεν διαθέτει οστό στο εσωτερικό του, αντίθετα με τους πιθήκους και πολλά άλλα θηλαστικά ζώα. Γιατί όμως ο άνδρας έχασε το οστό στο δικό του γεννητικό όργανο; Γιατί, αφότου το έριξε στη μονογαμία, απλούστατα δεν το χρειαζόταν! Αυτή είναι η σύντομη απάντηση των επιστημόνων.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Κιτ Όπι του Τμήματος Ανθρωπολογίας του University College του Λονδίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας «Proceedings of the Royal Society B'» της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με το «Science» και τη βρετανική «Guardian», μελέτησαν την εξελικτική ιστορία του οστού στα αρσενικά γεννητικά όργανα.

Το εν λόγω οστό εκτιμάται ότι πρωτοεμφανίσθηκε πριν από 145 έως 95 εκατ. χρόνια. Ποικίλει εντυπωσιακά από είδος σε είδος (σε μήκος και όχι μόνο), γι' αυτό έχει θεωρηθεί ως το πιο διαφοροποιημένο οστό που έχει υπάρξει ποτέ. Όμως στην πορεία μερικά ζώα το έχασαν και οι πρόγονοι του ανθρώπου ήσαν μεταξύ αυτών.

Το οστό του πέους βοηθά στην παρατεταμένη συνουσία. Τα πολυγαμικά ζώα, όπως οι χιμπατζήδες και οι μπονόμπο, που αλλάζουν συντρόφους σαν τα... πουκάμισα (εάν είχαν πουκάμισα), έχουν κάθε λόγο να διαθέτουν ένα πέος με κόκαλο, κάτι που αυξάνει την πιθανότητα εύρεσης συντρόφου και, στη συνέχεια, της γονιμοποίησης της συντρόφου.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το χρονικό όριο για τη διάρκεια της διείσδυσης του αρσενικού οργάνου, πέρα από το οποίο το οστό κρίνεται αναγκαίο, είναι τα τρία λεπτά. Κάτω από τα τρία λεπτά συνουσίας, το οστό αρχίζει να γίνεται περιττό (και αυτή είναι η περίπτωση του ανθρώπου!).

Όταν η μονογαμία αναδύθηκε ως βασική αναπαραγωγική στρατηγική στους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου, κάτι που εκτιμάται ότι συνέβη κατά την εποχή του «Όρθιου ανθρώπου» (Homo erectus), το οστό του πέους ατρόφησε έως σημείου εξαφάνισης. Όταν ο ανταγωνισμός μειώθηκε και ο άνδρας έδεσε το γάιδαρό του, μπορούσε πλέον να το πάει πιο μαλακά...